Alternatif Evrenlere Giriş

3.Gün   Bir gün yirmi dört saattir. Bunu kimin söylediğini bilmemekle beraber, herkesin bu bilgiyi kabul ettiğine eminim. Yirmi dört saat, insan olana yetmez. İnsan düşünen, yürüyen ve ölen bir varlıktır. Ben bir insanım, her gün düzenli olarak düşünürüm, bu bana acı verse de insan olmanın kurallarını yerine getirmek zorunda olduğumun bilincindeyim. Ayrıca yürürüm. Ne kadar zorlandığımı kimseye anlatamam. İnsan olmanın kurallarının değişmesi adına başvuracak bir yer bulamadığım için de yürümekten vazgeçemiyorum. Ölüme gelecek olursak orada işlerin biraz karıştığını söylemek zorundayım. İnsanlığın kurallarını koyarken anlaşılmaz bir maddeye ihtiyaç duyanlar ölüme sığınmış olmalı. Çünkü insan olmanın gerekliliği olan ölüm, aynı zamanda insan olmamanın da bir gerekliliğidir. Zaten ölümü anlamlandırabilmek için yine düşünmeye başvurmak gerekir bu sebeple lafı uzatmaya gerek yok; benim dışımda tanıdığım hiç kimse insan değil. Örnek verecek olursam Anahtarcı’dan başlayabilirim: Anahtar...

Hikayeleri vardı ama anlatamazdı İnsanlarca gözyaşı döksen nafile, zaman gibi geçip gitti Özlem diyarlarına çadır kurdum, tepeler gül kırmızı Kırlarında yürüdüğüm hatıralarında çocukluk korkularım, Tanrıça Asteria’nın kokusu yayılırken etrafa, doğuyorum Sarı saçlı kadının uyandırdığı sabahın ilk ışıklarıyla aynı tarafa, Beyaz tenli, siyahlara bürünmüş gülümsemeye hapsoluyorum, Belirsiz portrelerde ortaya çıkmış unutulma hastalığı,  Kaybettiğimiz her erdem, aşkın ayak sesleri, Hatırlamadığımız kitaplarda yazan yemek tariflerinde geçen şifalı bitkiler reçetesi, Açıklanmadan anlaşılmayı bekleyen savaş sözcükleri, Aynı nehirde iki defa yıkanmış temiz çarşafları andırırken Ben yüzme bilmiyorum                                                                                     ...

  2.Gün   “İnsandan uzun yaşayan kaplumbağalar vardır.” bu sözü ben söylemiyorum. Nerede duyduğumu da hatırlamıyorum. Kimin söylediğini de bilmek istemiyorum. Doğruluğuyla ilgili de endişem yok. Çünkü bu sözden ve kaplumbağalardan nefret ediyorum. Aslında bu sözü duymadan önce kaplumbağalarla ilgili bir problemim yoktu. Ne zaman ki Tanrı’nın kelime kazanında “insandan”, “uzun”, “yaşayan”, “kaplumbağalar”, “vardır” kelimeleri teker teker yeryüzüne döküldü ve bir insanın ağzında hayat buldu, işte benim kaplumbağalara karşı nefretim de o zaman başladı. Neden kaplumbağalar insanlardan uzun yaşamayı hak etsinler ki? Düşünmüyorlar bile! Benim nefretimi daha da köpürtense bu hayvanların, affedersiniz, ömürlerinde bir kitap dahi okumayacak olması. Mesela ben de kitap okumam. Okuma yazma bilirim, bir keresinde öğrenmiştim ama okuyamam çünkü her ne kadar dünyanın geri kalanının gözünde bir sirk maymunu gibi olsam da ben de insanım. İnsanlar ölümlüdür. Öleceğini bilen bir insan kitap o...

Yaşanılan olmayacak mıyız en nihayetinde? Kısacık bir anı hapsedercesine, Kaydederken aklımızın bir köşesine; Karanlıklara karıştığında sevdalarımız, Adımızı hatırlayan son insan öldüğünde Hiç olmayacak mıyız, tozlara karışmışken; Çelişkiler yumağına dönmüşken, Tadı damağımızda kalmış aşkları Birer birer geride bırakırken; Veda edemediğimiz soğuk elleri Huzura hasretle teslim ederken, Muştulu haberleri beklemeyecek miyiz? Doğumunu hatırladığımız güneşin, Sevdiğimiz batışını hafızamıza kazırken gelen Hüzünlü mırıltıların doğurduğu gelecek hayalini Gömerken kasvetli hayatlara; İnanmak istemezken kapımızı çalacak, çalması gereken: Sahi, yaşanılacak olmadık mı, en nihayetinde?                                                                                 ...

 1.Gün  “Evren kusursuz bir başkaldırıdan ibarettir.” bunu ben söylemiyorum, bunu söyleyen insanı tanımıyorum ancak bu sözün doğru olmasını istiyorum. Yalnızca benim değil, herkesin bu sözün doğruluğuna inanması gerektiğini de düşünüyorum. Zaten insan neden böyle düşünmez ki, anlamıyorum. Kendimi sırf   “ben” olduğum için taşıdığım onca sürede her şey anlamsız başlangıçlar ve sonlardan ibaretken, yürümek denen eylem dışında, hareket alanım bile kısıtlıyken, yaşamak için ihtiyacım olan suyu bile neden para ile aldığımı soramazken, ucu bucağı belirsiz evrenin kusursuz bir başkaldırıdan ibaret olduğunu düşünmek beni rahatlatıyor. Bu durum bana öyle bir rahatlık veriyor ki bazen sırf bu durum sayesinde ayakkabılarımın ayağıma vurduğunu unutuyorum. Yürümek, şu dünyanın en sefil ve acı veren eylemi. Hayır, bunu ayakkabılarım ayağıma vurduğu için söylemiyorum, bunu her yürüyüşümün sonu olan evimin sokağından geçmek zorunda kaldığım için söylüyorum. Acaba milyonlarca yıllık evr...